Αγιωργίτικα News ( Τα Νέα της Ηπείρου )
Social Media
  • ΕΙΔΗΣΕΙΣ
  • LIFE STYLE
  • ΑΘΛΗΤΙΚΑ
  • ΠΑΡΑΞΕΝΑ
  • AUTO-MOTO
  • ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ
  • ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ
    • ΙΣΤΟΡΙΚΑ
    • ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ
    • ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ
    • ΆΡΘΡΑ ΑΠΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΜΑΣ
    • ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
  • ΤΑΞΙΔEYΟΝΤΑΣ
  • ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ
  • ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ
  • ΡΗΟΤΟ GALLERY
  • ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΤΕ
  • ΣΧΟΛΙΑ-ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
  • Live TV- RADIO____ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ TV

Ο χορός του Ζαλόγγου

29/3/2011

0 Comments

 
Picture
Στις 12 Δεκεμβρίου του 1803, ύστερα από πολυετείς και αιματηρές μάχες, το ηρωικό Σούλι έπεσε στα χέρια του Αλή πασά...
...Όσοι δεν άντεξαν, εξαντλημένοι από την πείνα και τις κακουχίες, παραδόθηκαν με τον όρο να αποσυρθούν με τα όπλα τους ελεύθεροι εκεί όπου θα επιθυμούσαν. Την ίδια ημέρα, ο καλόγερος Σαμουήλ, αρνούμενος να εγκαταλείψει τον τόπο, του έβαλε φωτιά και ανατίναξε την αποθήκη τροφίμων και πολεμοφοδίων στο Κούγκι. Ο πασάς θεωρώντας από το γεγονός αυτό αποδεσμευμένο τον εαυτό του από τους όρους της συνθήκης, διέταξε να κυκλωθούν τα μέρη απ’ όπου θα περνούσαν οι οικογένειες των Σουλιωτών.

Η πρώτη ομάδα που κατευθυνόταν προς την Πάργα υπό τις οδηγίες του Φώτη Τζαβέλα και του Δήμου Δράκου, κάπου 2.000 άτομα, κατάφερε πολεμώντας σκληρά να φθάσει στον προορισμό της. Όμως, οι εκατό και πλέον οικογένειες που είχαν καταφύγει στο Ζάλογγο αντιμετώπισαν και πάλι τη μανία των Αλβανών. Ένα σώμα 160 ανδρών από τον Κίτσο Μπότσαρη πέτυχε να διασπάσει τις γραμμές των πολιορκητών, οι υπόλοιποι όμως βρήκαν τον θάνατο ή αιχμαλωτίστηκαν.

Picture
Στις 16 Δεκεμβρίου του 1866,57 γυναίκες με τα παιδιά τους αποφάσισαν να γκρεμιστούν στο βάραθρο από το υψηλότερο μέρος του Ζαλόγγου παρά να χάσουν την ελευθερία τους. Ο Χορός του Ζαλόγγου, στις 18 Δεκεμβρίου του 1803, αποτελεί αιώνιο σύμβολο για τη γυναίκα που προτίμησε τον θάνατο από την ατίμωση και τη δυστυχία, δίνοντας νέα ώθηση στους αγώνες των Ελλήνων για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού. Οι εικόνες των γυναικών με τα βρέφη στην αγκαλιά και οι ηρωικές στιγμές τους έχουν χαραχθεί ανεξίτηλα στις μνήμες κάθε Έλληνα κι έχουν εμπνεύσει τη δημοτική μας ποίηση:
«Έχε γεια καημένε κόσμεέχε γεια γλυκιά ζωή (2)κι εσύ δύστυχη πατρίδαέχε γεια παντοτινή (2)
Έχετε γεια βρυσούλες, λόγγοι βουνά ραχούλεςέχετε γεια βρυσούλες κι εσείς Σουλιωτοπούλες
Στη στεριά δε ζει το ψάρι ούτ' ανθός στην αμμουδιά (2)κι οι Σουλιώτισσες δε ζούνεδίχως την ελευθεριά (2)
Έχετε γεια βρυσούλες, λόγγοι βουνά ραχούλεςέχετε γεια βρυσούλες κι εσείς Σουλιωτοπούλες».
Προς τιμήν τους, στο σημείο όπου έπεσαν, ανεγέρθηκε μνημείο ύστερα από Πανελλήνιο έρανο.


http://taneatismikrospilias24.weebly.com
Picture
0 Comments

25 Δεκεμβρίου 1947: Η μάχη της Κόνιτσας

24/3/2011

0 Comments

 
Picture
Δεν είχαν χτυπήσει ακόμα οι Χριστουγεννιάτικες καμπάνες το 1947 στην ακριτική Κόνιτσα. Αντί για καμπάνες όμως, σε λίγο, ορυμαγδός πολυβόλων, όλμων και πολεμικών ιαχών, δόνησαν ξαφνικά τον αέρα της πόλης και όλης της γύρω περιοχής. Δύο Κομμουνιστοσυμμοριακές Ταξιαρχίες υπό τους αρχισυμμορίτες Σοφιανό και Παλαιολόγο και υπό την γενική Δ/νση του Μάρκου Βαφειάδη είχαν εξαπολύσει οργανωμένη και αιφνιδιαστική επίθεση κατά της πόλης...


Read More
0 Comments

Αλή Πασάς: στα όρια της ιδιοφυΐας και της νεύρωσης 17:03

14/3/2011

0 Comments

 
Picture
Εξόντωσε τους Σουλιώτες, έπνιξε την Κυρα-Φροσύνη, σχεδίασε τη δολοφονία του πεθερού και του γαμπρού του, έμαθε στους Έλληνες αρματολούς να πολεμάνε. Η ζωή του ήταν πολυτάραχη, η εξουσία του ευρύτατη, η σταδιοδρομία του αιματηρή και η πτώση του εκκωφαντική. Ποιος όμως ήταν στην πραγματικότητα ο Τεπελενλής Αλής, πασάς των Ιωαννίνων;... ...''Εφέντι μου, ετούτη είναι όλη φουκαράδς και δεν έχουν προτον ψομί να φαν και θέλα πεθάνουν από την πήναν...'' 
Από τους βασικούς αρχηγούς της πολιορκίας του Σουλίου, ο Μπεκήρ Τζογαδούρης, ζητά στις 8/5/1804 από τον Αλή Πασά να βοηθήσει τους φτωχούς Σουλιώτες που έχουν απομείνει εκεί, δίνοντάς τους δουλειά και έναν παπά «ότι η Ρομέγη χορής παπάν δεν ημπορούν να γκάμουν». Ο Αλή Πασάς είναι 54 χρόνων τότε, και θα ζήσει άλλα 18 ώς τα 72 του, οπότε θα δολοφονηθεί το 1822 με εντολή του Σουλτάνου Μαχμούτ Β΄, πάνω στο νησάκι της λίμνης των Ιωαννίνων όπου είχε καταφύγει και ζούσε μια απροσδόκητη και τρυφερή σχέση με την Κυρα-Βασιλική. Σε εκείνα τα νερά, είχε διατάξει το 1804 να θανατωθούν με πνιγμό η Γιαννιώτισσα Κυρα-Φροσύνη- μια επώνυμη αρχόντισσα της πόλης- και 17 ακόμα γυναίκες με το πρόσχημα του άσεμνου βίου. 

Αλβανός μουσουλμάνος, γεννημένος στο Τεπελένι (οικισμό του Μπερατίου), από οικογένεια δραστήριων και διεκδικητικών τοπικών μπέηδων, πατέρας τριών γιων (Βελή, Μουχτάρ και Σαλήχ), ο Αλής διορίστηκε πασάς (περιφερειακός διοικητής) των Ιωαννίνων το 1788. Από τις αρχές του 19ου αιώνα είχε υπό τον έλεγχό του όλη σχεδόν την ηπειρωτική Ελλάδα νότια από το Δυρράχιο (εκτός από την Αττική), καθώς και την Πελοπόννησο, ενώ παράλληλα επεκτεινόταν και προς το Ιόνιο. Στα μάτια των πολλών, ήταν δηλαδή ο κύριος υπερασπιστής του δυτικού τμήματος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο ίδιος, ωστόσο, γνωρίζοντας- όπως σημειώνει ο Βασίλης Παναγιωτόπουλος-, ότι λόγω της καταγωγής του δεν θα μπορούσε ποτέ να παίξει στην κεντρική σκηνή της οθωμανικής πολιτικής, οραματιζόταν μια δική του κληρονομική ηγεμονία εντός της αυτοκρατορίας, κάτι που δεν κατάφερε τελικά να κάνει. 

OΑλή Πασάς ήταν μια προσωπικότητα στα όρια της ιδιοφυΐας αφενός και της νεύρωσης αφετέρου. Όπως προκύπτει από το Αρχείο του και από την Εισαγωγή του κορυφαίου ιστορικού κ.Παναγιωτόπουλου, είχε μια πρωτόγονη και ταυτόχρονα επεξεργασμένη πολιτική σκέψη και έντονη λαϊκή συνείδηση που του επέτρεψε να διαχειριστεί αποτελεσματικά τόσο τις πολιτικο-διπλωματικές συνθήκες της εποχής του όσο και τις ατέλειες του οθωμανικού διοικητικού συστήματος. Ήταν από όλους τους πασάδες εκείνος που κατάλαβε καλύτερα τα παιχνίδια των ευρωπαϊκών δυνάμεων και που επικοινωνούσε περισσότερο με τη Δύση- αλληλογραφούσε μάλιστα με τον Ναπολέοντα-, ωστόσο δεν ήταν δυτικόφρων και παρέμεινε παραδοσιακός. Η υποτιθέμενη ανεξιθρησκία του ήταν μια μορφή συγκάλυψης της επιθετικότητάς του. Στην πραγματικότητα ήταν δεισιδαίμων και αβυσσαλέα καχύποπτος, βίαιος τόσο απέναντι στους χριστιανούς (π.χ. Σουλιώτες) όσο και απέναντι στους ομοθρήσκους του. Και σε μια εποχή κατά την οποία τα αξιώματα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν συνήθως ετήσια, εκείνος κατάφερε να γίνει ο μακροβιότερος πασάς σε ένα πόστο, μένοντας κυρίαρχος στα Ιωάννινα για 33 χρόνια! 


taneatismikrospilias24.weebly.com
(θέλουμε να ευχαριστήσουμε το συγκεκριμένο αυτό site για την συνεργασία μας και την παροχή πολλών άρθρων του για το δικό μας site για την καλύτερη ενημέρωση σας...)

0 Comments

Οι Ρετζαίοι και η ληστεία της Πέτρας

10/3/2011

0 Comments

 
Picture
Το παρελθόν των Ρε(ν)τζαίων
Ο Γιάννης και ο Θύμιος Ρέ(ν)τζος γεννήθηκαν στο μικρό χωριό Ανώγι της Πρέβεζας το 1896 και το 1899, αντιστοίχως και ήταν τα δύο από τα πέντε παιδιά (τρία αγόρια και δύο κορίτσια) του Κώστα και της Κωνσταντούλας Ρέ(ν)τζου... 
...Την άνοιξη του 1909, ο κτηνοτρόφος πατέρας τους δολοφονήθηκε άγρια από τρεις ζωοκλέφτες, αλλά οι δράστες του εγκλήματος παρέμειναν, για αρκετά χρόνια, άγνωστοι. Το 1917 και ενώ υπηρετούσαν τη στρατιωτική τους θητεία πληροφορήθηκαν την ταυτότητα των δραστών: επρόκειτο για τους Βασίλη Καρατζά, Κώστα Βέτσο και Βαγγέλη Παππά. Η οργή τους ξεχείλισε, με αποτέλεσμα να λιποτακτήσουν, να ανέβουν στο βουνό και να πάρουν εκδίκηση σκοτώνοντας, εντούτοις, μόνο τους δύο πρώτους, αφού διαπιστώθηκε πως ο τρίτος είχε διαφωνήσει με την δολοφονία του πατέρα τους και δεν συμμετείχε σ’ αυτήν. Ήταν το γεγονός που άλλαξε την πορεία της ζωής τους…

Περνώντας οριστικά στην παρανομία, συνέστησαν συμμορία και μάλιστα κατασκεύασαν και σφραγίδα με την οποία υπέγραφαν τις διαταγές τους. Δρούσαν κυρίως στην περιφέρεια της Ηπείρου και ειδικότερα στον ορεινό όγκο των Τζουμέρκων.

Picture

                                        Η σφραγίδα των Ρε(ν)τζαίων
Ως το 1925, η δράση τους σημαδεύτηκε από δολοφονίες (σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής έφτασαν στις 47, κατ’ άλλες πηγές στις 98!), αναρίθμητες κλοπές και ληστείες, καθώς και απαγωγές για την απόδοση λύτρων. Από τις εντυπωσιακότερες ενέργειές τους ήταν η αιχμαλωσία του Χρ. Παπαγιαννόπουλου, οι απαγωγές του εμπόρου Φουρναρόπουλου (το 1920) και του υιού Παναγιωτόπουλου (το 1923), για τις οποίες αποκόμισαν ως λύτρα τα ποσά των 2.000 και των 4.000 χρυσών λιρών αντίστοιχα, καθώς και η κράτηση του Ελιά Μαραμένου (το Νοέμβριο του 1923), γιο μεγαλεμπόρου από τα Ιωάννινα, για την οποία ζήτησαν και έλαβαν το ιλιγγιώδες ποσό του 1 εκ. δρχ. Ένα χαρακτηριστικό στιγμιότυπο από αυτή την απαγωγή παραθέτει ο Β. Τζανάκαρης στο βιβλίο του «Τα παλληκάρια τα καλά, σύντροφοι τα σκοτώνουν»: «Το ίδιο βράδυ που οι Ρετζαίοι αιχμαλώτισαν τον νεαρό Ελιά Μαραμένο (σ.σ.: η απαγωγή έγινε μέσα στην πόλη του Ιωαννίνων) και αναχωρούσαν προς άγνωστη κατεύθυνση, έφτανε στα Ιωάννινα για μια σειρά παραστάσεων ο θίασος του Αιμίλιου Βεάκη. Αλλά ήδη η πληροφορία της απαγωγής έτρεχε σαν αστραπή, οι καταστηματάρχες κατέβαζαν με θόρυβο τα ρολά των καταστημάτων τους, οι δρόμοι άδειαζαν και η πρωτεύουσα της Ηπείρου παρουσίαζε όψη έρημης κι εγκαταλελειμμένης πόλης. Γι αυτό ηθοποιοί και θεατρώνης έφυγαν την άλλη κιόλας στιγμή της άφιξής τους, έντρομοι και ασθμαίνοντες» (σελ. 35-36).
(Άποψη των Ιωαννίνων στα μέσα του '20)

Read More
0 Comments
    website translator plugin
        

                           

    Picture

    ΑΡΧΕΙΟ

    April 2014
    March 2014
    February 2014
    January 2014
    December 2013
    October 2013
    September 2013
    August 2013
    June 2013
    May 2013
    February 2013
    January 2013
    December 2012
    November 2012
    October 2012
    September 2012
    July 2012
    June 2012
    May 2012
    April 2012
    March 2012
    February 2012
    January 2012
    December 2011
    November 2011
    September 2011
    August 2011
    June 2011
    May 2011
    April 2011
    March 2011

    RSS Feed

    Agiorgitika News
    Έχετε συνδεθεί στην σελίδα πριν:

    Δευτερόλ.
Powered by Create your own unique website with customizable templates.